ο όρος “ενδοοικογενειακή βία” στοιχειοθετείται νομικά, προσφέροντας θεσμική υποστήριξη στα θύματά της. Αποσιωπά όμως το ευρύτερο κοινωνικοπολιτισμικό πλαίσιο της πατριαρχίας, είτε εκδηλώνεται μέσα, είτε έξω από το σπίτι. Οι κακοποιήσεις γυναικών όμως, ακόμα και εντός ζευγαριού, ονομάζονται έμφυλη βία.
Πολύ συχνά η έμφυλη βία αμφισβητείται και εξωραΐζεται. Αποφεύγεται η χρήση της λέξης και χαρακτηρίζεται πολλές φορές ως υπερβολική. Οι λέξεις, όπως “διαφωνία” ή εκφράσεις όπως “δεν τα βρίσκουν” ή ”ποτέ δεν φταίει μόνο ένας” δηλώνουν τη θέση μας και την άρνησή μας να αναγνωρίσουμε ότι κάποιος ασκεί βία και κάποια δέχεται βία, και κατά συνέπεια την σχέση καταπιεστή – καταπιεζόμενης* και της ίδιας της πατριαρχίας.
*Αυτή η σχέση εξουσίας δεν αφορά μόνο στο δίπολο άντρας – γυναίκα, αλλά σε ένα δίπολο άντρας – οποιαδήποτε/οποιοσδήποτε δεν εντάσσεται στα πατριαρχικά πρότυπα.
Ψυχολογική ή ηθική βία: ο σαρκασμός, ο εξευτελισμός, η ταπείνωση, οι απειλές, οι προσβολές, οι βρισιές, η καταστολή της ελεύθερης βούλησης ή της διαφορετικής αντίληψης, η απομόνωση, ο εκφοβισμός, η περιφρόνηση κλπ, συμπεριλαμβάνονται σε αυτό το είδος βίας. Αυτές οι συμπεριφορές αποτελούν επίθεση στην ταυτότητα και την αυτοπεποίθηση του θύματος. Είναι πιο καταστροφική από άλλα είδη βίας, διότι είναι πιο επίμονη, και ενισχύει και διαιωνίζει ορισμένα στερεότυπα διακρίσεων, όπως των φύλων. απαντιέται, πολλαπλασιάζεται η ισχύς της.
Ματσίλα ή μάτσο : Η αρρενωπότητα δεν είναι μία εκ γεννετής ιδιότητα, ούτε βέβαια και ένα στιγμαίο χαρακτηριστικό. Επιτελείται μέσω της επανάληψης πράξεων, λέξεων, σκέψεων που κινούν και επιβεβαιώνουν τα πρότυπα του άντρα, του λεβέντη, του μάγκα, του αρχηγού, του ανταγωνιστικού, του νταή, και του τραμπούκου. Δεν είναι ψυχολογική παθολογία ούτε πολιτιστική κληρονομιά, δεν είναι η “κακιά στιγμή” ούτε ιδιοσυγκρασία. Είναι ο ρόλος του ισχυρού στην πατριαρχία, που επιβάλλεται με τα πιο δυνατά μπράτσα, τις πιο δυνατές φωνές και τον εκφοβισμό, σε ό,τι θεωρεί αδύναμο και υποδέεστερο.
Σιωπή: Πρόκειται για τη γνωστή ομερτά του φιλικού και οικογενειακού περιβάλλοντος. Ο διαχωρισμός της ιδιωτικής και δημόσιας σφαίρας (“τα εν οίκω μη εν δήμω”) χρησιμοποιείται ως άλλοθι για να μην προσβάλλεται η “εικόνα” μιας οικογένειας ή το κύρος ενός ευυπόληπτου πολίτη.Όπως όμως γνωρίζουμε πια, οι περισσότερες κακοποιήσεις λαμβάνουν χώρα εντός της οικογένειας.
Ενοχή: Η ντροπή που εσωτερικεύει η καταπιεζόμενη για την κατάσταση που βιώνει. Συχνά ενισχύεται με την συμβολή του περίγυρου που δεν αναγνωρίζει ανοιχτά τη βία που ασκεί ο δράστης. Χειρότερα ακόμα, όταν εμμέσως πλην σαφώς υποννοείται ότι έχει μερίδιο ευθύνης η ίδια.
Η ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ
Η ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ
Σε οποιαδήποτε έκφανση της έμφυλης βίας θα βάζουμε αναχώματα, θα την κατονάζουμε και θα βρισκόμαστε αλληλέγγυα σε όσες/οσους αντιστέκονται στην ετεροκανονική, πατριαρχική, ρατσιστική, καπιταλιστική καταπίεση.
